In Nederland worden vanaf begin jaren zestig de eerste natuurvoedingswinkels opgericht, naast de al bestaande biologisch-dynamische land- en tuinbouwbedrijven.
Consumenten maken zich in toenemende mate zorgen over de toestand van de natuur en het milieu, en de achteruitgang van de voedselkwaliteit. Mensen worden zich steeds meer bewust van de risico’s van chemische gewasbeschermingsmiddelen voor onder meer de biodiversiteit en de voedselveiligheid (Silent Spring, Rachel Carson, 1962).
Door toename van het aantal natuurvoedingswinkels ontstaat er behoefte aan regionale groothandels die de winkels kunnen beleveren. In 1973 telt Nederland negen zogenoemde verdeelcentra voor biologische producten. De groei en de professionalisering van de biologische landbouw is een feit!
Bij de ondernemers en de verdeelcentra groeit de behoefte aan normering en een certificeringssysteem om de kwaliteit van hun producten te waarborgen. De eerste stap is de oprichting in 1978 van de Federatie van ecologische verdeelcentra. Deze federatie heeft een eigen consulentschap, dat naast advisering ook de controle op de kwaliteit van biologische producten onder haar hoede heeft.
Het consulentschap stelt richtlijnen op over wat ‘ecologische’ landbouw wel en juist niet is. Door deze richtlijnen worden toetsing en controle mogelijk.
De term ‘ecologisch’ wordt in de loop van de tijd vervangen door ‘biologisch'. De biologisch-dynamische (BD) landbouw is een nichemarkt met eigen aanvullende richtlijnen.
In 1985 wordt het Nederlandse particuliere keurmerk voor biologische producten gelanceerd: het EKO-keurmerk. Grote winkelketens en supermarkten kunnen vanaf dan gegarandeerd biologische producten in hun assortiment opnemen.
Om voor consumenten en retail een onafhankelijke controle voor biologische producten te garanderen, wordt in 1987 Stichting Keur Alternatief voortgebrachte Landbouwproducten, afgekort tot SKAL, opgericht.
De Europese biologische verordening treedt in 1991 in werking. Deze stelt dat de Europese regelgeving vertaald moet worden naar de Nederlandse wetgeving. In 1992 wijst de Nederlandse overheid SKAL aan om de Europese regelgeving uit te voeren en toezicht te houden op de naleving ervan.
Dat is ook het moment dat de stichting haar naam wijzigt in Skal Biocontrole: toezichthouder op biologische productie.