Wanneer het teelt- en weideseizoen in volle gang is, bellen wij nogal eens onaangekondigd aan. We kijken of alle dieren naar buiten kunnen, hoe scheidingen tussen de biologische en gangbare percelen eruitzien en uiteraard wordt er volop bemonsterd. Waar de jaarlijkse inspectie voor een aanzienlijk deel bestaat uit administratie, berust zo’n onaangekondigde inspectie vooral op de praktijk. Staat er nog vee in de stal, en zo ja, waarom? Zijn er spuitsporen in het perceel aanwezig of heeft dit rijpad te maken met het schoffelen?
Tijdens de rondgang wordt vaak al gauw duidelijk hoe het ervoor staat op het bedrijf. Opvallend in zulke gesprekken zijn toch de continue zorgen van de boer: Krijgen we nog wel genoeg regen voor de groentes? Zal het toenemende aantal muizen het gras voor de klauwen van mijn koeien wegvreten? Of je nou appels teelt of geiten melkt, een boer heeft altijd maar te anticiperen op onvoorziene natuuromstandigheden. Ik vind het mooi om te zien dat juist deze ondernemers naast hun eigen agrarische zorgen, er vaak voor kiezen om daarnaast ook zorg te dragen voor mensen met een hulpvraag. Dit kom ik dagelijkse tegen in allerlei vormen. Van boeren die af en toe een middag tijd en aandacht geven aan iemand met een beperking, tot complete zorginstellingen waar bewoners in groepjes de handen uit de mouwen steken om te schoffelen, wieden of dieren te voeren. In de biologische sector vind je niet alleen boeren met zorg en aandacht voor zaken als bodemleven en dierwelzijn, maar ook veel boeren met daarnaast zorg en aandacht voor de medemens.
Soms vraagt zo’n zorgtak meer energie dan van te voren verwacht. Daardoor komt het voor dat de biologische activiteiten wat meer naar de achtergrond verdwijnen. Constateer je dan dat iets niet helemaal op orde is, krijg je als inspecteur nogal eens terug dat “die regels zijn bedacht voor de grote bedrijven”. Maar niets is minder waar. Want of je nu honderd of vierduizend kippen houdt, om een ei biologisch af te mogen zetten blijven de regels per kip gelijk. “Ja, dat is natuurlijk ook wel zo”, antwoordde een zorgboer me laatst en ik zag een frons op zijn gezicht verschijnen. “Maar,” vulde hij direct aan, “we gaan ervoor zorgen dat het weer op orde komt!”.